Julie De Keersmaecker

Vedriet, onmacht, verlieservaring, rouwtroost, inspiratie, kunst, herkenning, erkenning, krachtig kwetsbaar, persoonlijk verhaal

Rouw is een complexe en individuele reis die je maakt.
Er bestaat geen mooie rouw. Rouw is vreselijk primitief. Het sleurt
je door de meest negatieve, pijnlijke en primitieve gevoelens die je kunt hebben. Je kunt je de ene dag heel helder voelen en de volgende dag van angst wegkruipen. Er zijn dagen waarop je misschien weer in ontkenning zult verkeren en dagen waarop boosheid de overhand zal nemen. Heel veel verschillende emoties in heel korte tijd krijg je te verwerken. Het is verwoestend. De randen van rouw zijn vlijmscherp. Ook al zie je niets aan de buitenkant, het voelt als een fysieke gapende wond waar met regelmaat met priemen in gestoken wordt. Gekwetste dieren kruipen in hun hol en zijn als het ware met niets anders bezig dan met zichzelf. Al hun energie gaat naar het genezingsproces. Geen afleiding. Aandachtig aanwezig blijven. Alert blijven voor infectiegevaar.
In ons mensenleven gaat dat wat moeilijker. En toch leert het leven mij om dit bij momenten te doen: me terugtrekken in mijn hol. In alle voorzichtigheid bekijken hoe het met mijn wond is gesteld. Wat heeft die nodig? Heeft de wond lucht nodig of juist niet? Verzorging of ondersteuning?
Zou liefde helpen of juist boos durven zijn? Mijn aanwezigheid
of juist niet? Dat noem ik rouwen. Dat moet ik mezelf toestaan. Een dochter verliezen geef je geen plaats. Je leert gaandeweg leven met die wond. En dat gebeurt met horten en stoten. Dit proces heeft me kapotgemaakt. Alle lagen zijn eraf. En het ziet er niet mooi uit.

Graag deel ik een pdf file van mijn laatste boek waar ik niet alleen in woorden maar ook beelden uitdruk hoe ik met mijn verdriet op pad ben gegaan. Het boek is opgedeeld in 3 delen: De diepte van verdriet - Op pad met verdriet - de waarde van verdriet